Film "Frankenstein 2011- Afera grabarzy"

Poniżej w linku umieszczamy film stworzony przez grupę "Wściekłe Psy" Daniela Łysionka (Reservoir Dogs Studio). Film nosi tytuł "Frankenstein 2011-Afera grabarzy". Jest on już w pełni skończony, zmontowany i możliwy do publicznego umieszczenia na naszym blogu jak i do oglądnięcia na stronie YouTube.

Życzymy miłego seansu!

Frankenstein 2011- Afera grabarzy

Pierwsza scena filmu "Frankentestein 2011-afera grabarzy"

Dzisiaj umieściliśmy pierwszą scenę z naszego filmu, który nosi tytuł : "Frankenstein 2011-afera grabarzy".
Jest możliwe automatyczne oglądnięcie tej sceny w oknie poniżej.
Według scenariusza, naszej grupie "Wściekłe Psy" została do ukończenia jeszcze jedna, finałowa scena.
Cały film zmontowany i dostępny już wkrótce !!!

Scenariusz do filmu "Frankenstein 2011-afera grabarzy"

Poniżej postanowiliśmy zamieścić nasz scenariusz do filmu pt: "Frankenstein 2011-afera grabarzy". Jest on możliwy do bezpośredniego przeglądnięcia na stronie, podanej w linku.

Scenariusz do filmu grupy "Wściekłe Psy"

Frankenstein i "afera grabarzy"- niezbędne informacje

zy potwór Frankenstein „narodził się” w Ząbkowicach ? Ząbkowice Śląskie, miasto położone na Dolnym Śląsku, od momentu założenia w II połowie XIII w. aż do 1945 r. nosiły nazwę Frankenstein. Nazwę tę „przywieźli” prawdopodobnie ze sobą pierwsi osadnicy - założyciele miasta, pochodzący z Frankonii -z krainy historycznej Niemiec nad środkowym Renem. Słowo Frankenstein kojarzone jest obecnie z potworem Frankenstein'em z powieści Marii Shelley oraz z filmami grozy, które powstały na podstawie tej powieści. Rodzi się więc pytanie - czy istnieje jakiś związek pomiędzy nazwą miasta Frankenstein, a potworem Frankenstein'em? Że jest w tym ziarno prawdy świadczy pewne zdarzenie, które miało miejsce w Ząbkowicach na początku 1606 r. 17 stycznia tego roku wybuchła zaraza morowego powietrza czyli dżumy, która objęła swoim zasięgiem całe miasto i przedmieścia. Nie byłoby w tym nic szczególnego, bowiem epidemie wybuchały w tych czasach dość często, gdyby nie jej skala. W jej wyniku zmarło łącznie 2061 osób, w tym 1503 osoby dorosłe i 558 dzieci, czyli ponad 1/3 mieszkańców ówczesnego miasta! Przyczyną zarazy, jak się później okazało, była zbrodnicza i rabunkowa działalność szajki miejscowych grabarzy ich pomocników. W najstarszej zachowanej kronice miasta „Annales Francostenen” (1655), autorstwa burmistrza Ząbkowic- Marcina Koblitza, znajduje się relacja z tego wydarzenia: „10 września 1606 roku aresztowano dwóch ząbkowickich grabarzy - Wacława Förstera, grabarza od 28 lat i jego pomocnika Jerzego Freidigera pochodzącego ze Strzegomia, z powodu mieszania i preparowania trucizn. Obaj zostali wydani przez parobka Förstera. Dnia 14 września został aresztowany niejaki Weiber - były więzień i trzeci grabarz - Kacper Schleiniger, a 16 września aresztowano 87-letniego żebraka Kacpra Schettsa - wszystkich pod zarzutem trucia i rozprzestrzeniania zarazy. 4 października odprowadzono do więzienia Zuzannę Maß - córkę zmarłego urzędnika miejskiego Schuberta, jej matkę - Magdalenę Urszulę, obecnie żonę grabarza Schleinigera oraz Małgorzatę - żonę żebraka Schettsa”. Ponieważ sprawa nabrała posmaku skandalu, zaangażowano do pomocy przy jej wyjaśnianiu zespół miejscowych i zamiejscowych lekarzy pod kierownictwem świdniczanina- Jana Schwepsa. Początkowo lekarze traktowali całą sprawę jako przesąd lecz zmienili zdanie po przeprowadzeniu rewizji domu aresztowanego Förstera, gdzie znaleziono wiele pojemników z trującym proszkiem, wytwarzanym - jak się można domyślić - ze zwłok ludzkich. Działalność tej zbrodniczej szajki opisał i rysunkami przedstawił drukarz i wydawca Jerzy Kreß w gazecie „Newe Zeyttung” wydanej w Augsburgu w końcu 1606 roku. Czytamy tam między innymi: „ W mieście Frankenstein na Śląsku pojmano ośmiu grabarzy, wśród nich sześciu mężczyzn i dwie kobiety (według „Annales Frankostenenses” pięciu mężczyzn i trzy kobiety). Ci po torturach w śledztwie zeznali, że sporządzali zatruty proszek i tenże kilka razy w domach rozsypywali, progi, kołatki i klamki u drzwi smarowali, przez co wielu ludzi zatruło się i poumierało. Poza tym w domach skradli wiele pieniędzy, a także obdzierali trupy, zabierając im opończe. Rozcinali także brzemienne kobiety i wyjmowali z nich płody, a serca małych dzieci zjadali na surowo. Tamże z kościołów kradli obrusy z ołtarzy, a z ambony ukradli dwa nakręcane zegary. To sproszkowali i używali do swych czarów. Pewien nowy grabarz pochodzący ze Strzegomia zhańbił w kościele ciało młodej dziewicy. Inni jeszcze różnie niesłychane i straszne czyny popełniali (...)”. Proces, który odbył się 20 września 1606 roku (według „Annales Frankostenenses” 4 października), wykazał winę oskarżonych. Nawiasem mówiąc można przypuszczać, że część „udowodnionych” przestępstw, a zwłaszcza te najbardziej niesamowite, nie dające się wytłumaczyć chęcią zysku, to w rzeczywistości brednie obwinionych, wydobyte na torturach. Świadectwo wydane przez lekarzy pozwala jednak sądzić, że przynajmniej część oskarżenia nie była bezpodstawna. Oskarżeni zostali skazani na śmierć przez okaleczenie i spalenie żywcem. Oto jak relacjonuje wykonanie wyroku „Newe Zeyttung”: „Najpierw ich wszystkich oprowadzano po mieście. Potem rozdzierano ich rozżarzonymi obcęgami i oderwano im kciuki. Starszemu grabarzowi oraz jednemu z pomocników mającemu 87 lat obcięto prawe dłonie. Potem obu razem przykuto do słupa, z daleka zapalano ogień i ich upieczono. Nowemu grabarzowi ze Strzegomia rozżarzonymi obcęgami wyrwano członek męski. Potem i jego wraz z innymi przykuto do słupa, gotowano i pieczono. Pozostałe osoby wprowadzono na stos i spalono”. Relację w „Newe Zeyttung” uzupełniają cztery drzeworyty, obrazujące w dosłowny sposób popełnione przestępstwa i egzekucję oskarżonych. Pomimo stracenia winnych zaraza wygasła dopiero na początku 1607 roku. W dniach 4 - 10 X 1606 r. ewangelicki proboszcz Samuel Heinnitz wygłosił w kościele parafialnym 6 dziękczynnych kazań z modlitwami na każdy dzień w intencji pokonania zarazy. Kazania ukazały się w 1609 r. drukiem, wydane przez wydawnictwo Bartolmeusza Voigta w Lipsku pod wyszukanym tytułem: „Historia prawdziwa o kilku wykrytych i zniszczonych trucicielskich dziełach diabelskiego łowcy w czasie zarazy roku 1606 w mieście Frankenstein na Śląsku”. (strona tytułowa i fragment tekstu). I tutaj pojawia się po raz pierwszy „diabelski łowca”, rzedstawiony przez Heinnitz'a jako wyobrażenie zła opanowującego ludzkie umysły i popychającego ludzi do niecnych czynów. Ten „diabelski łowca”, będący filozoficzną przenośnią - usposobieniem zła, został przez późniejszych mieszkańców i podróżników odwiedzających Ząbkowice „przekształcony” w postać rzeczywistą z krwi i kości - obrzydliwego potwora Frankensteina a jego nazwa wzięła się z pewnością od nazwy miasta. O tym , że „legenda Frankensteina” była żywa jeszcze kilkaset lat po tym strasznym zdarzeniu świadczy relacja Władysława Grabskiego, który w swojej książce „300 miast powróciło do Polski”, wydanej w 1960 r., powołując się na miejscową legendę pisze: „ Na zamku w Ząbkowicach mieszkał potwór Frankenstein, który swoimi niecnymi praktykami pozbawił życia ponad 2000 istnień ludzkich, póki nie tknęła go ręka sprawiedliwości bożej”. Nazwa Frankenstein pojawia się ponownie w 1818 r. w dziele „Frankenstein czyli nowoczesny Prometeusz” angielskiej pisarki Marii W. Shelley. Dzieło to zostało napisane już w 1816 roku, pierwsze jego wydanie ukazało się anonimowo w 1818 roku. Wiktor Frankenstein - genewski student filozofii naturalnej zdobywa sekret ożywienia materii martwej. Ze zwłok branych z cmentarzy, tworzy ohydnego potwora, który czuje się samotny, nieszczęśliwy i nieprzystosowany do świata ludzi. Mszcząc się na swoim twórcy, popełnia szereg okropnych zbrodni, a w końcu odbiera sobie życie. W 1910 r. nakręcono pierwszy film na kanwie powieści Marii Shelley i od tego momentu rozpoczęła się swoista kariera Frankensteina i powstałego wówczas gatunku filmowego, nazwanego później horrorem. Najsłynniejszy i powszechnie znany film z Frankenstein’em pt. „Baron Frankenstein”, nakręcono w 1931 r. Główną rolę w tym filmie zagrał Boris Karloff jako potwór i Colin Clave jako baron Frankenstein. Z czasem, pod wpływem kolejnych wersji filmowych, nazwisko Frankenstein zaczęło oznaczać samego potwora, a nie jego twórcę ! Odpowiedzmy więc na postawione na początku pytanie, czy Maria Shelley (1797 - 1855) pisząc swoją powieść znała zdarzenie, które miało miejsce w Ząbkowicach przed około 200 laty i czy stanowiło ono dla niej inspirację ? Można się pokusić o próbę odpowiedzi na to pytanie. Z jednej strony trudno uwierzyć, że tylko czystemu przypadkowi zawdzięczamy wystąpienie aż dwóch analogii do opisanych wyżej wydarzeń: nazwy „Frankenstein” i kluczowego, zarówno dla siedemnastowiecznego „kryminału”, jak i dla fabuły powieści, pomysłu preparowania czegoś (w jednym przypadku trucizn, w drugim - żywego potwora) z fragmentów zwłok wykradanych z cmentarzy. To poważny argument „za”. Z drugiej strony rodzą się wątpliwości. Po pierwsze, wydaje się mało prawdopodobne, aby niespełna dziewiętnastoletnia dziewczyna, mieszkająca w Szwajcarii miała okazję poznać numer „Newe Zeyttung” czy innego pisma sprzed 210 lat. Jeśli nawet przypuścić, że niesamowita historia z Ząbkowic mogła zostać opisana w jakiejś dziewiętnastowiecznej gazecie lub książce, pozostaje wątpliwość. Gdyby Maria Shelley rzeczywiście znała i opierała się na tej historii, w jej powieści należałoby się spodziewać więcej punktów wspólnych z pierwowzorem, a tymczasem poza dwoma wymienionymi, próżno szukać podobieństw między „Frankensteinem” a aferą ząbkowickich grabarzy. Być może właściwy ślad wskazuje sama autorka, która w przedmowie do „Frankensteina” wyjaśniła, że inspiracją do napisania powieści był sen, w którym ujrzała „ohydną zjawę ludzką leżącą bez ruchu, a potem, za sprawą jakiegoś potężnego motoru, dającą oznaki życia w postaci niepewnych, półżywych ruchów”. Ten sen był efektem trwającej do późnej nocy rozmowy o wampirach i zjawiskach nadprzyrodzonych, odbytej w willi Diodati nad Jeziorem Genewskim z mężem, Percy Shelleyem, ich przyjacielem - lordem Jerzym Gordonem Byronem oraz doktorem Janem Polidorii, który: „dostarczył towarzystwu odnośnych lektur”. Czy wśród owych „odnośnych lektur” znalazł się opis afery z Ząbkowic? Wydaje się to bardzo prawdopodobne jeżeli przyjrzeć się bliżej sylwetce i zainteresowaniom doktora. Jan William Polidorii, syn włoskiego emigranta i Angielki, urodził się w Londynie 7 IX 1795 r. W 1815 r. ukończył studia medyczne i w następnym roku został zaangażowany przez opuszczającego Anglię Jerzego Byrona jako osobisty lekarz i towarzysz podróży. Ich przyjacielskie stosunki zakończyły się kłótnią i zerwaniem znajomości. W 1819 roku opublikował, najpierw w piśmie „New Monthly Magazine”, a później jako samodzielny utwór - opowiadanie fantastyczne „The Vampyre” (Wampir), skonstruowane podobnie jak „Frankenstein”. Ten człowiek interesujący się wampiryzmem., zjawiskami nadprzyrodzonymi i truciznami ( w sierpniu 1821 roku popełnił samobójstwo, używając: „subtelnej trucizny własnego wyrobu”) mógł, realizując swe zainteresowania natrafić znacznie łatwiej niż Maria Shelley, na opis sprawy ząbkowickich grabarzy w jakiejś gazecie, choćby tej z Augsburga (pamiętamy, że przebywał w nieodległej przecież Szwajcarii). Można więc przypuszczać, że podczas wspomnianej rozmowy, oprócz innych tematów poruszano i tę sprawę, która mocno poruszyła autorkę „Frankensteina”, ale nie została zapamiętana w szczegółach. Pozostała tylko pewna myśl - od nazwy miasta Frankenstein i pomysł wykorzystania fragmentów zwłok... Podsumowując - być może istniał związek pomiędzy historycznym „horrorem” z Ząbkowic, a dreszczowcem Marii Shelley, uważanym za jedno z pionierskich dzieł gatunku science-fiction, choć był to związek luźny. A łącznikiem między tymi dwiema, tak odległymi sprawami był włoski lekarz Jan Polidori! Czy tak było w istocie ?

Doświadczenie Oersteda

Poniżej umieszczamy prezentację, jaką wykonaliśmy na temat doświadczenia Hans'a Oersteda. Prezentacja została udostępniona na portalu slideshare.net i jest ona bezpośrednio dostępna do obejrzenia zarówno na blogu jak i na stronie podanej w linku.

Hans oersted i jego doświadczeniePrezentacja "Hans Oersted i jego doświadczenie"  

View more presentations from Wscieklepsy

Karta projektu "Frankenstein 2011" grupy "Wściekłe Psy"

Poniżej umieszczamy kartę projektu o nazwie "Frankenstein 2011". Będzie ona prowadzona i aktualizowana na bieżąco przez grupę "Wściekłe Psy" oraz opiekunów tego projektu.

Karta projektu "Frankestein 2011"

Pole magnetyczne-informacje ogólne, linie pola, siły i wielkości fizyczne w polu

Pole magnetyczne- stan przestrzeni, w której siły działają na poruszające się ładunki elektryczne(prąd elektryczny), a także na ciała mające moment magnetyczny niezależnie od ich ruchu. Pole magnetyczne, obok pola elektrycznego, jest przejawem pola elektromagnetycznego.
W zależności od układu odniesienia w jakim znajduje się obserwator, to samo zjawisko może być opisywane jako objaw pola elektrycznego, magnetycznego lub obu. 
Źródłem pola magnetycznego są poruszające się ładunki elektryczne.

Linie pola magnetycznego:

To linie wzdłuż których działa siła w danym polu. Linie pola magnetycznego są liniami zamkniętymi. Biegną od bieguna N do S. Linie pola magnetycznego wyznaczają hipotetyczne tory, po których poruszałby się pojedynczy biegun magnetyczny N. W miejscach większego zagęszczenia linii oddziaływania magnetyczne są silniejsze.

Siły i wielkości fizyczne w polu magnetycznym:

Wielkościami fizycznymi używanymi do opisu pola magnetycznego jest indukcja magnetyczna (B) i natężenie pola magnetycznego (H), które są zapisane zależnością:

u - przenikalność magnetyczna ośrodka


Pole magnetyczne definiuje się przez siłę, jaka działa na poruszający się ładunek w tym polu:

F - siła działająca na ładunek
X - symbol iloczynu wektorowego
q - ładunek elektryczny
v - prędkość ładunku
B - wektor indukcji magnetycznej
  
Siły, które wyróżnia się w polu magnetycznym to:

  Siła elektrodynamiczna Fel- to siła, z jaką pole magnetyczne działa na przewodnik z prądem umieszczonym w tym polu. Siła elektrodynamiczna wyrażona jest wzorem:

          a jej wartość wynosi: Fel = I·l·B·sinα,  gdzie: α – kąt pomiędzy wektorami

Siła elektrodynamiczna jest skierowana prostopadle do linii pola magnetycznego oraz prostopadle do przewodnika. Jej zwrot wyznacza się za pomocą tzw. reguły trzech palców lewej dłoni. 

 

 

Jeżeli trzy palce lewej dłoni: wskazujący, środkowy i kciuk ustawimy wzajemnie prostopadle i tak, aby palec wskazujący pokazywał zwrot wektora indukcji, palec środkowy zwrot i kierunek prądu w przewodniku, to kciuk wskaże zwrot siły elektrodynamicznej.

 Siła Lorentza- to siła jaka działa na cząstkę obdarzoną ładunkiem elektrycznym poruszającą się w polu elektromagnetycznym. Wzór podany został po raz pierwszy przez Lorentza i dlatego nazwano go jego imieniem. Wzór określa, jak siła działająca na ładunek zależy od pola elektrycznego i pola magnetycznego.

 

F = q(E + v x B)

F - siła (podana w niutonach),
E - natężenie pola elektrycznego (wolt/metr),
B – indukcja magnetyczna (w teslach), 
q – ładunek elektryczny cząstki (w kolumbach), 
v – prędkość cząstki (w metrach na sekundę),
× – iloczyn wektorowy.

Terminem siła Lorentza określa się czasem samą składowa magnetyczną tej siły i jej wartość oblicza się ze wzoru:

Kierunek działania siły Lorentza jest zależny od ładunku cząsteczki oraz od reguły lewej dłoni:

  

Jeżeli ustawiamy lewą dłoń tak, aby linie pola magnetycznego wchodziły w nią, a cztery wyciągnięte palce były skierowane zgodnie z kierunkiem prądu, wówczas odchylony o 90º kciuk wskazuje kierunek i zwrot siły magnetycznej. 

FILM przedstawiający użycie siły Lorentza w praktyce:

http://www.youtube.com/watch?v=RbTIKZFfGlA

Prądnica-Informacje ogólne, budowa, rodzaje i zasada działania

Prądnica- to urządzenie, wytwarzające energię elektryczną kosztem dostarczonej jej energii mechanicznej.

Pierwszą prądnicę skonstruował w 1831 roku odkrywca indukcji elektromagnetycznej Michael Faraday. Jego prądnica, zwana dyskiem Faradaya lub maszyną jednobiegunową, wytwarzała prąd w wyniku obrotu miedzianego dysku w polu magnetycznym podkowiastych magnesów trwałych. Prądnica ta wytwarzała prąd stały o dużym natężeniu, lecz niewielkim napięciu.
W 1832 roku francuski fizyk Hippolyte Pixii skonstruował prądnicę prądu przemiennego, w której prąd elektryczny był wytwarzany w wyniku obrotu magnesu w pobliżu zwojnicy. Po wprowadzeniu zwojnicy obracającej się w polu magnetycznym magnesu oraz po zastosowaniu komutatora uzyskano prądnicę, w której prąd płynął w jednym kierunku.

Budowa prądnicy:

Podstawowymi a zarazem głównymi częściami prądnicy są:

~stojan (nieruchoma część związana z obudową)

~wirnik (rotor, część wirująca wewnątrz stojana)

~zwoje przewodnika (nawinięte na wirnik i przecinające pole magnetyczne)

~magnes (wytwarza zwoje przewodnika i powoduje indukowanie zmiennej siły elektromotorycznej.)

~komutator (w prądnicy prądu stałego zamontowany na wirniku, prostuje przebieg wzbudzanego prądu)

Aby wykonac model prądnicy prądu zmiennego należy uzyc takich materiałów jak:
~dwa magnesy neodymowe
~100m drutu miedzianego emaliowanego
~dioda luminescencyjna
~buteleczka po "activi"
~patyk do szaszłyków
~taśma izolacyjna
~lutownica
~nóż


Rodzaje prądnic:

Ze względu na rodzaj wytwarzanego napięcia prądnice dzieli się na:
~prądnice prądu przemiennego (alternatory)
~prądnice prądu stałego (dysk Faradaya)


Ze względu na budowę i zasadę działania prądnice (generatory) dzieli się na:
~generatory synchroniczne
~generatory asynchroniczne

Ze względu na rodzaj zastosowania i uzwojenie prądnice dzieli się także na:
~prądnice obcowzbudne
~prądnice bocznikowe
~prądnice szeregowe
~prądnice szeregowo bocznikowe
~prądnice pracujące równolegle
~turbogenerator
~dynamo



Zasada działania prądnicy:

Zasada działania prądnicy jest następująca: Uzwojenie cewki  umieszczonej w wirniku prądnicy przecina linie pola magnetycznego wytwarzanego przez uzwojenie wzbudzające i dzięki temu indukuje się w nim zmienna siła elektromotoryczna.

Zasadę działania prądnicy prądu stałego można najprościej wyjaśnić na przykładzie prostoliniowego przewodnika poruszającego się w niezmiennym w czasie polu magnetycznym. Podczas gdy wirnik maszyny pod wpływem zewnętrznych sił wiruje w polu magnetycznym w uzwojeniu twornika indukuje się siła elektromotoryczna rotacji o wartości (korzystając z prawa Faraday’a):
 

E = - dΦ/dt

 Jak wiadomo strumień dΦ możemy zamienić na iloczyn skalarny wektora B indukcja magnetyczna) i ds, gdzie powierzchnia ds jest powierzchnią zakreśloną przez przewodnik w czasie dt, a więc nasz wzór przyjmie postać:

E = - Bds/dt

 Rozkładając teraz powierzchnię S na dwie składowe lw (długość) i dx (drogę przebytą w czasie dt) możemy zapisać:

E = - Blwdx/dt = - Blwv

Gdzie v jest prędkością liniową przewodników.

Napięcie powstające na zaciskach maszyny jest sumą sił elektromotorycznych indukowanych w poszczególnych cewkach wirnika połączonych szeregowo. Ponieważ osie cewek są wzajemnie przesunięte w przestrzeni i w danej chwili każda z nich znajduje się w innych warunkach magnetycznych, napięcie powstające na zaciskach twornika jest sumą wartości chwilowych sił elektromotorycznych indukowanych w każdej z cewek.
Wartość siły elektromotorycznej indukowanej w uzwojeniu twornika wynosi:

E = k Φ n

Gdzie Φ jest wartością strumienia magnetycznego, n prędkością obrotową (obr/min), a k stałą konstrukcyjną maszyny. W trakcie pracy prądnicy napięcie na zaciskach obwodu jest mniejsze od całkowitej siły elektromotorycznej o spadek napięcia na rezystancji wszystkich elementów obwodu, a więc wynosi

U = E - ItRt It jest wartością prądu przepływającego przez uzwojenie twornika, Rt wartością oporu czynnego twornika.

Zasadę działania prądnicy prądu przemiennego najłatwiej wyjaśnić na przykładzie ramki obracającej się w stałym polu magnetycznym. 

Całkowity strumień magnetyczny przenikający przez ramkę wyraża się wzorem :



Ponieważ kąt alfa jest zależny od czasu i wyraża się wzorem: Nasz wzór na strumień przyjmie ostatecznie postać: Z prawa Faraday’a wiemy że siła elektromotoryczna e wyraża się wzorem : Więc siła elektromotoryczna wytwarzająca się w ramce po scałkowaniu będzie równa : Jak wynika ze wzoru, siła elektromotoryczna zmienia się sinusoidalnie, a największą wartość przyjmuje wówczas gdy ramka jest prostopadła do linii pola magnetycznego (linie sił są równoległe do wektora normalnego powierzchni ramki).
Z modelu prądnicy prądu przemiennego można łatwo przejść do prądnicy prądu stałego poprzez założenie komutatora na trzpień wirnika, prostującego przebieg prądu. Siła elektromotoryczna wytwarzana przez taką prądnicę będzie się wyrażała wzorem :
  

FILM prezentujący prosty model prądnicy prądu zmiennego:

 http://www.youtube.com/watch?v=1JBU7Z1Nu5A&feature=player_embedded

Silnik elektryczny- to maszyna, która służy do przetwarzania energii elektrycznej na energię mechaniczną.

Głównymi częściami silnika elektrycznego są:
~stojan z jedną lub kilkoma parami elektromagnesów
~wirnik z uzwojeniem twornikowym

Budowa silnika elektrycznego:

Silnik elektryczny składa się z:
~szczotka(dostarcza prąd do silnika)
~magnes(wytwarza pole magnetyczne niezbędne do wprawienia ramki w ruch)
~komutator(zmienia kierunek prądu w ramce)
~wirnik[ramka] (część silnika wprawiana w ruch, przez dostarczenie prądu)

Aby zbudować prosty silnik elektryczny, należy zebrać takie materiały jak:
 - podstawka (drewniana)
 - bateria (4.5V)
 - magnes
 - 40cm emaliowanego drutu (miedzianego)
 - dwa krótkie kawałki drutu
 - dwa spinacze
 - para pinezek

Zastosowanie silnika elektrycznego:

Do pracy dorywczej, do pracy przerywanej, dwuwirnikowy, dźwignicowy, głębinowy, histerezowy, kołnierzowy, kompensowany, komutatorowy, komutatorowy o przesuwnych szczotkach, liniowy, jawnobiegunowy, kubkowy, bezżlobkowy, małej mocy – ułamkowy i mikroułamkowy, momentowy, morski, nastawczy, nawrotny, o dużej przeciążalności, okapturzony, okrętowy, o jednym kierunku obrotów, otwarty, o stałym momencie obrotowym, położeniowy, pomiarowy, potokowy-walcowniczy, potrójny, przekładniowy, reluktancyjny, repulsyjny, synchroniczny wału elektrycznego, szybkoobrotowy, trakcyjny, tarczowy, ukrytobiegunowy, uniwersalny, wibracyjny, zamknięty, z obwodami drukowanymi, zwartobiegunowy.

Zasada działania silnika elektrycznego: 

Zasada działania silnika elektrycznego jest następująca: wirnik obraca się dzięki temu, że uzwojenia przewodzące prąd umieszczone są w polu magnetycznym. Te dwa pola kolidują ze sobą powodując ruch wirnika (ramki). Rozmieszczenie przestrzenne magnesu i ramki przez którą płynie prąd powoduje obrót ramki do pozycji pionowej. Komutatory poprzez szybką zmianę kierunku przepływu prądu przez ramkę powodują dalszy obrót. Po tym proces zaczyna się od początku i cykl rozpoczyna się na nowo.
Siła ta jest prostopadła do płaszczyzny wyznaczonej przez wektor indukcji magnetycznej B i kierunek płynącego prądu.
 

 

 FILM prezentujący prosty model silnika elektrycznego:

http://www.youtube.com/watch?v=Fpp8fm_3aVw&feature=mfu_in_order&list=UL

FILM przedstawiający drugi prosty model silnika elektrycznego:

http://www.youtube.com/watch?v=Ya-cP4jIs-0

FILM pokazujący trzeci prosty model silnika elektrycznego:

http://www.youtube.com/watch?v=J1zZwvmW6FQ

Schemat pracy silnika elektrycznego prądu stałego:

http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Schemat_pracy_silnika_elektryczne_pr%C4%85du_sta%C5%82ego.gif